موانع برقراری ارتباط موثر پرستار- بیمار از دیدگاه پرستاران

مقدمه: برقراری ارتباط موثر با بیماران یکی از ویژگی‌های اساسی مراقبت‌های پرستاری است. با این حال، اغلب پژوهش‌ها ارتباط پرستاران با بیماران را ضعیف توصیف کرده‌اند. شناخت موانع ارتباط موثر پرستار- بیمار این امکان را فراهم می‌کند که مسیر اقدامات برای برطرف کردن این موانع روشن شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین موانع برقراری ارتباط موثر پرستار – بیمار از دیدگاه پرستاران می‌باشد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در تیر ماه سال 1392 در بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جهرم صورت گرفته است. نمونه های مطالعه شامل 100 پرستار بودند که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده‌ها از طریق تکمیل پرسش نامه 30 سؤالی برای پرستاران در چهار حیطه ویژگی‌های شغلی، عوامل فردی و اجتماعی، شرایط بالینی بیمار و عوامل محیطی بر مبنای مقیاس 5 گزینه ای لیکرت گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS V.19، آمار توصیفی (درصد، فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون ناپارامتری کولموگراف، آزمون من ویتنی و آزمون همبستگی اسپیرمن) انجام شد. یافته‌ها: بیش‌ترین مانع برقراری ارتباط موثر پرستار – بیمار مربوط به حیطه ویژگی‌های شغلی پرستاران با میانگین نمره 80/9±24/78 مشخص شد. عوامل محیطی، عوامل فردی - اجتماعی و شرایط بالینی بیمار به ترتیب، موانع ارتباطی‌ای بودند که پرستاران تأکید بیش‌تری بر آن‌ها داشته‌اند. در این مطالعه، هم چنین ارتباط آماری معناداری بین میانگین نمره کل موانع ارتباطی پرستار- بیمار با متغیر سن و ساعات کاری پرستاران به دست آمد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که پرستاران عواملی را به عنوان موانع عمده ارتباطی شناسایی کرده‌اند که در ارتباط با شرایط شغلی آنان است. بنابراین برنامه ریزان و مجریان بخش درمانی باید در راستای برطرف کردن موانع ارتباطی عمده تلاش نمایند و اولویت‌های بعدی خود را روی دیگر موارد به ویژه مسایلی که در حیطه های مختلف موانع ارتباطی از دید پرستاران بررسی شده متمرکز کنند.